İlk dönemlerde Taoizm’de ibadetin amacı, gerçek mutluluğun elde edilmesi ve bu dünyada hayatın ebedî olarak sürdürülmesiydi. İbadetlerin amacı Tao ile birikte olmak ve ‘wu wei’(eylemsizlik prensibi) ilkesini uygulayarak, şiddet ve kibirden uzak durmak, sakin ve gösterişsiz bir hayat yaşamaktı. Taoizm’e göre her inananın kendini yakın hissettiği tanrılar vardır. Bunlar içerisinde en meşhur olanı, savaş tanrısı Kvan-Ti ile zenginlik tanrısı Shin’dir.
Tanrılar için yapılan ayinlerde trampet ve gong çalınmakta, mabetteki sunak, kandiller ile aydınlatılmakta ve tütsüler ile törenler gerçekleştirilmektedir. Yeni yılda mabetler, heykeller ve evler temizlenerek kötü ruhlardan arındırılmakta, kâğıt ve kumaş parçalarından oluşturulmuş ejderha figürleri sokaklarda gezdirilmektedir. Taoizm’de özel ayinlerde, ilkbahar bayramında ateş yakılır. Rahipler, yarı çıplak, ateşe pirinç ve tuz atıp, yalınayak koşarak üzerinden geçerler. Rahipler, insanlara yoga, büyü ve ilahlara duaları öğretirler. (Şinasi Gündüz, “Taoizm”, Yaşayan Dünya Dinleri, s. 87; Abdurrahman Küçük; Günay Tümer; M. Alpaslan Küçük, Dinler Tarihi, s. 94.)